കൊന്നിട്ടും കൊന്നിട്ടും മതി വരാതെ

അദ്ദേഹം വലിയൊരു അഹിംസാ വാദിയായിരുന്നു.  ഗാന്ധിജിയുടെ ഫോട്ടോ നോക്കിയാണ് അദ്ദേഹം പ്രാര്‍ഥിക്കാറുള്ളതു പോലും. അങ്ങിനെയുള്ള അദ്ദേഹം എന്തിനിങ്ങനെ തുടരെ തുടരെ ആരെയോ കൊല്ലുന്നതിനെ കുറിച്ച് സംസാരിക്കണം ?  നാട്ടിലാകുമ്പോള്‍ ഒരു കൊതുവിനെയോ ഉറുമ്പിനെയോ  പോലും കൊല്ലാത്ത അദ്ദേഹത്തിനു എങ്ങിനെ ഒരാളെ കൊല്ലാന്‍ സാധിക്കും ? അതും ഈ അറബി നാട്ടില്‍ കൊല്ലുക എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍., അബ്ദുവിന് അതൊന്നും വിശ്വസിക്കാനേയായിരുന്നില്ല. 

പ്രവാസിയായ ശേഷമാണ് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ  അഹിംസാ ആദര്‍ശം  മാറി തുടങ്ങിയത് എന്നാണു പരക്കെയുള്ള പറച്ചില്‍ . ആളുകളുടെ സ്വഭാവവും ആദര്‍ശവുമെല്ലാം   ദേശങ്ങള്‍ മാറുന്നതിനനുസരിച്ച് മാറി കൊണ്ടിരിക്കുമോ ? എന്തോ  അബ്ദുവിനൊന്നും  അറിയില്ലായിരുന്നു അതെ കുറിച്ച് . അബ്ദു ഈ മരുഭൂമി-പ്രവാസം തുടങ്ങിയിട്ട് ദിവസങ്ങളെ ആയിട്ടുള്ളൂ. 

അബ്ദുവിന് ഗോപാലേട്ടന്‍ ഒരു ഗുരുവിന്റെ സ്ഥാനത്താണ്. നാട്ടിലായിരുന്നപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ അഹിംസാ പ്രസംഗങ്ങള്‍ എത്ര കേട്ടിരിക്കുന്നു. അഹിംസാ വാദം ജീവിതത്തില്‍ അതെ പടി പകര്‍ത്തിയ ഇത് പോലോരാളെ  വേറെ കണ്ടിട്ട് പോലുമില്ല. ഒരു പക്ഷെ ഗാന്ധിജി പോലും അഹിംസാവാദം കൊണ്ട് ഇത്രയ്ക്കു പ്രതീക്ഷിച്ചു കാണില്ല.  ആ ഗോപാലേട്ടന് ഇപ്പോള്‍ എന്ത് സംഭവിച്ചു ? എന്തൊക്കെയായാലും ഗോപാലേട്ടന്‍ കാരണമാണ് ഇപ്പോള്‍ അറബി നാട്ടില്‍ ഒരു ജോലി തരമായത് എന്ന് മറക്കാനാകില്ല. 

 ഇന്നലെ  ഉറക്കത്തില്‍ നിന്ന് അദ്ദേഹം ഞെട്ടി എഴുന്നേറ്റു കൊണ്ട് പിച്ചു പേയും പറയുന്നത് അബ്ദു കേട്ടിരുന്നു. അതിനു ശേഷം അബ്ദു രാവിലെ ചോദിക്കുകയുണ്ടായി. 

" ന്താ ങ്ങള് ഇന്നലെ രാത്രീല് ആരെയോ കൊല്ലുംന്നൊക്കെ പറഞ്ഞിരുന്നത് ? ന്താ പ്രശ്നം ? കൊല്ല്വന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍ ..അത് ശരിയാണോ ഗോപാലേട്ടാ ? " 

" അബ്ദ്വോ .. നീ  വന്നിട്ടല്ലേ ഉള്ളൂ. അവര് നിന്നെ തേടിയും വരും. നിന്നേം ഉപദ്രവിക്കും. അവരെ കൊല്ലുന്നതിന്റെ രസം  താമസിയാതെ നീയും അറിയും. ആ നേരത്ത്  ഞാന്‍ ഇതിനുള്ള ഉത്തരം പറയാം. " ഗോപാല മേനോന്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ നീണ്ട താടി ഉഴിഞ്ഞു കൊണ്ട് നിഗൂഡമായി പറഞ്ഞു. അബ്ദുവിനാകട്ടെ ഒന്നും മനസ്സിലായതുമില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഇത്തരം ചില സംഭാഷണങ്ങള്‍ കേട്ടാല്‍ പണ്ടും തനിക്കൊന്നും മനസ്സിലാകാറില്ല ല്ലോ ! അബ്ദു സ്വയം ആശ്വസിച്ചു. 

ജോലി കഴിഞ്ഞു എല്ലാവരും റൂമില്‍ എത്തിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ ആകെയൊരു ബഹളമയമാണ്. ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യാനും  മുറി വൃത്തിയാക്കാനും, പാത്രം കഴുകാനുമെല്ലാം ഓരോ ദിവസവും ഓരോരുത്തര്‍ക്കാണ് ചുമതല .   

അന്ന് അബ്ദു ഗള്‍ഫിലെത്തിയിട്ടു നാലാം ദിവസം പിന്നിടുകയാണ്. രാത്രി പാത്രമെല്ലാം കഴുകി വൃത്തിയാക്കിയ ശേഷം റൂമില്‍ എത്തിയപ്പോഴേക്കും ഗോപാലേട്ടന്‍ കൂര്‍ക്കം വലിച്ചു ഉറക്കം തുടങ്ങിയിരുന്നു. കട്ടിലില്‍ കയറി കിടന്നെങ്കിലും അബ്ദുവിന് ഉറക്കം വന്നില്ല. അവന്‍ എന്തൊക്കെയോ ആലോച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു . നാട് വിട്ടു പ്രവാസത്തെ മനസ്സിലേക്ക് ആവാഹിക്കേണ്ടി വരുന്ന ഏതൊരുവനും ആദ്യ നാളുകളില്‍ ആലോചിക്കുന്ന അതെ കാര്യങ്ങള്‍ തന്നെയാണ് അബ്ദുവിനും ആലോചിക്കാന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നത്. 

നാല് ചുമരുകള്‍ക്കിടയിലെ ഇടുങ്ങിയ സ്ഥലം. അതില്‍ രണ്ടു കട്ടിലുകള്‍ . ഒരു ചെറിയ അലമാര. രണ്ടു കസേരകള്‍ . പിന്നെ തുണിയും മറ്റും തൂക്കാനായി ചുമരുകളില്‍ പണ്ടാരോക്കെയോ തറച്ചു വച്ച പഴകിയ ഹാങ്ങരുകള്‍ . അതിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ വരും റൂമിലുള്ള രണ്ടു പേരുടെയും സാധന സാമഗ്രികള്‍ . ഇതിനിടയിലെവിടെയോ ആണ്  അബ്ദുവിനെയും ഗോപാലെട്ടനെയും പോലുള്ളവരുടെ  ആയുസ്സിന്റെ ഒരു വലിയ ഭാഗം വീതിക്കപ്പെടുന്നത്  എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അതില്‍ ഒട്ടും തന്നെ അതിശയോക്തി പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ ആര്‍ക്കും സാധിക്കില്ല. 

രാത്രി ഏറെയായിട്ടും അബ്ദു ഉറങ്ങിയില്ല. തിരിഞ്ഞും മറഞ്ഞും കിടന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ കട്ടിലില്‍ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു എന്തൊക്കെയോ തപ്പി തിരഞ്ഞു നോക്കി. പിച്ചും പേയും പറഞ്ഞു . ആ ഉറക്കമില്ലായ്മ അവനെ ഒരു തരം മാനസിക വിഭ്രാന്തിയിലേക്ക് നയിക്കാന്‍ ശേഷിയുള്ളതായിരുന്നു. പക്ഷെ പിന്നെപ്പോഴോ അവന്‍ ഉറങ്ങി പോയി . 

" ഡാ അബ്ദ്വോ .. എണീക്ക്. മണി എട്ടായി. ഡാ ...ഡാ...എണീക്ക് " ഗോപാലേട്ടന്‍ തന്റെ ഇടിമുഴക്കമുള്ള ശബ്ദത്തോടെ അവനെ വിളിച്ചു. അവന്‍ ഞെട്ടി എഴുന്നേറ്റു. അവന്റെ ദേഹമാകെ തടിച്ചു വീര്‍ത്തിരുന്നു. ദേഹത്തെല്ലാം ആരൊക്കെയോ മാന്തിയ പോലെയുള്ള പാടുകള്‍ വേറെയും . അവന്‍ ആകെ അന്താളിച്ചു കൊണ്ട് ഗോപാലേട്ടന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി കൊണ്ട് കരഞ്ഞു. 

" ഇതവരാണ്. ഞാന്‍ അന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ .. അവര്‍ക്ക് നിന്റെ ചോരയുടെയും രുചി കിട്ടി കഴിഞ്ഞു . ഇനി അവര്‍ നിന്നെ വിടില്ല. നമ്മളെ സംബന്ധിച്ച്, അവരോടു പൊരുതി ജയിക്കുക അത്ര എളുപ്പമല്ല . പക്ഷെ നമുക്ക് പൊരുതിയെ മതിയാവൂ താനും " ഗോപാലേട്ടന്‍ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു തീക്ഷ്ണതയോടെ നോക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അബ്ദുവിന് പക്ഷെ ആ ഒരു വിശദീകരണം കൊണ്ട് മാത്രം ഒന്നും മനസിലാക്കിയെടുക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ല. 

" ഇന്നെന്തായാലും നീ ജോലിക്ക് വരണ്ട. അറബാബിനോട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞോളാം . തല്‍ക്കാലം ദേഹത്ത് പുരട്ടാന്‍ ഈ മരുന്ന് മതി. വൈകീട്ടാകുമ്പൊഴെക്കും ദേഹത്തെ ഈ തടിപ്പെല്ലാം പോകും ട്ടോ. പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല " ഗോപാലേട്ടന്‍ അവനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു നിര്‍ത്തി. 

ഗോപാലേട്ടന്‍ ജോലിക്ക് പോയ ശേഷവും അബ്ദു ആ ഇരിപ്പ് തുടര്‍ന്നു . അപ്പോഴാണ്‌ തന്‍റെ കിടക്ക വിരിയിലെ രക്തക്കറ അബ്ദു ശ്രദ്ധിച്ചത്. ഇതാരുടെ ചോരയാണ് ? അബ്ദു ചോരപ്പാടുകളെ പിന്തുടര്‍ന്നു. വിരിപ്പ് വലിച്ചെറിഞ്ഞു നോക്കി. കിടക്ക കമിഴ്ത്തി മറിച്ച്‌ നോക്കി . പക്ഷെ ആരെയും കണ്ടില്ല. 

ആ മുറിയിലെ ചുവരുകളുടെ കറുത്ത നിറത്തിലേക്ക് അവന്‍ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. അല്ല, അതൊരിക്കലും ഒരു  കറുത്ത നിറമല്ല. ചോര കട്ട പിടിച്ചു കറുത്തു പോയതാണ്. ഒരു കാലത്തെ വെളുത്ത ചുമരുകള്‍ എങ്ങിനെ ഇവ്വിധമായി ? അബ്ദു ഒരു ഭ്രാന്തനെ പോലെ ആ മുറിയില്‍ ആരെയോ അന്വേഷിച്ചു നടന്നു . പലതും തട്ടി മറച്ചു. 

വൈകുന്നേരം ജോലി കഴിഞ്ഞു റൂമിലെത്തിയ ഗോപാലേട്ടന്‍  കണ്ട കാഴ്ച മറ്റൊന്നായിരുന്നു. ചോരയില്‍ കുളിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന അബ്ദു. ചുമരുകളില്‍ പുതിയ ചോര കറകള്‍ പുരണ്ടിരിക്കുന്നത് ഗോപാലേട്ടന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു. അദ്ദേഹം അവനെ നോക്കി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. അവന്‍ അയാളെയും. 

" ഞാന്‍ അന്നേ പറഞ്ഞില്ലേ അബ്ദ്വാ..നീയും അവരെ കൊല്ലുന്നതിന്റെ രസം അറിയും ന്ന്  ..ഹ ഹ്ഹ ഹ ഹ്ഹഹ് ഹാ ..അവര്‍ ഒന്നിന് പുറകെ ഒന്നൊന്നായി ഇനിയും വരും . ഒടുങ്ങാത്ത അംഗ ബലമുണ്ട് അവര്‍ക്ക് . രാത്രിയുടെ മറവിലാണ് അവര്‍ കൂടുതല്‍ ശക്തരാകുക. നമ്മളറിയാതെ അവര്‍ നമ്മുടെ ചോര കുടിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും. പ്രവാസിയുടെ ചോരക്കു ഇത് പോലെ എല്ലായിടത്തും ആവശ്യക്കാരുണ്ടാകും . അവന്‍റെ  ചോര വറ്റുവോളം . "   പൊട്ടിച്ചിരിയുടെ ഇടയിലും ഗോപാലേട്ടന്‍ അവനോടു പിച്ചും പേയും പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു. 

പക്ഷെ അവന്‍ അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ നില്‍ക്കാതെ   മുറിയില്‍ വീണ്ടും ഓടി നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അവന് അവരെ കൊന്നിട്ടും കൊന്നിട്ടും മതി വന്നിട്ടില്ലായിരുന്നു. 

-pravin-