ബുദ്ധനും പ്രവാചകനും നിസ്സഹായരാകുമ്പോള്‍..

1978 മുതല്‍ മ്യാന്മര്‍ ഭരണകൂടത്തില്‍ നിന്നും അടിച്ചമര്‍ത്തല്‍ ഭീകരത അനുഭവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന  ജനവിഭാഗമാണ് രോഹിങ്ക്യ മുസ്ലീങ്ങള്‍. ലോകത്തില്‍ തന്നെ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ അടിച്ചമര്‍ത്തപ്പെട്ട ഒരു ജനവിഭാഗമായാണ് ഇവര്‍ അറിയപ്പെടുന്നത് പോലും. 

മ്യാന്മറിലെ റഖിനിയ സംസ്ഥാനത്തില്‍  പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ട ബുദ്ധ - മുസ്ലീം വര്‍ഗീയ സംഘര്‍ഷത്തിനു  ശേഷം മ്യാന്‍മറില്‍ തീര്‍ത്തും ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയ ഇവര്‍ ജന്മനാടായ ബംഗ്ലാദേശിലേക്ക് പലായനം ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ബംഗ്ലാദേശുകാര്‍ ഇവരെ തങ്ങളുടെ നാട്ടുകാരായി അംഗീകരിക്കുന്നില്ല. അതെ സമയം,  ബംഗ്ലാദേശില്‍ നിന്നും നുഴഞ്ഞു കയറിയ വെറും കുടിയേറ്റക്കാരാണ് രോഹിങ്ക്യകള്‍ എന്ന് മ്യാന്മര്‍ ഭരണകൂടം വാദിക്കുകയും ഇവര്‍ക്കെതിരെ ആക്രമണങ്ങള്‍ നടക്കുമ്പോള്‍ കടുത്ത മൌനം പാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. 

മ്യാന്‍മറില്‍ ഉടലെടുത്ത ബുദ്ധ- മുസ്ലീം വര്‍ഗീയ സംഘര്‍ഷം കൊടുമ്പിരി കൊള്ളുമ്പോഴും തീരക്കടലില്‍ ഉലഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന   ഒരു ചെറിയ മത്സ്യബന്ധന ബോട്ടില്‍  ഒന്നുമറിയാതെ ചിരിക്കുകയാണ് നവജാത ശിശു. അവനു പകര്‍ന്നു കൊടുക്കേണ്ടത് മാതൃത്വം എന്ന ജന്മാവകാശമാണോ അതോ ജീവന്‍ നിലനിര്‍ത്താന്‍ വേണ്ടി മാറില്‍ നിന്ന്  നാല് തുള്ളി വെളുത്ത ജലാംശാമോ എന്ന ഗാഡ ചിന്തയില്‍ ദൂരെ  കരയിലേക്ക് കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കി നില്‍ക്കുകയാണ് അവന്‍റെ അമ്മ റസിയ. 

അവനു ജന്മം കൊടുത്ത് കൊണ്ട് താനും ഒരു മനുഷ്യ സ്ത്രീയാണെന്ന് മാനവരാശിക്ക്  മുന്നില്‍ തെളിയിക്കപ്പെട്ടുവെങ്കിലും , ജനിച്ച നാട്ടില്‍ തന്‍റെ പൌരത്വം ആരും അംഗീകരിച്ചു തരുന്നില്ലല്ലോ  എന്നോര്‍ത്ത്  ആ മെലിഞ്ഞ സ്ത്രീ വീണ്ടും വിതുമ്പാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അമ്മക്കൊപ്പം ഒന്നുമറിയാതെ, മടിയില്‍ കിടക്കുന്ന  ആ കുഞ്ഞും കരഞ്ഞു. പക്ഷെ,  അതും ആരും കേള്‍ക്കുന്നില്ല. അതിര്‍ത്തികളിലാത്ത ദൂരെ  ദൂരേക്ക്‌ എങ്ങോ പാഞ്ഞു പോകുന്ന കടല്‍ കാറ്റ്  ആ രോദനങ്ങളെ ആ തീരക്കടലില്‍ തന്നെ നിശബ്ദമാക്കി കളഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഭര്‍ത്തവായ ഹിദായത്തുള്ളയുടെ മുഖത്തേക്ക് ദയനീയമായി നോക്കി കൊണ്ട് റസിയ അയാളോടെന്തോ പറഞ്ഞു. കൂടെ ആ ബോട്ടില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന വൃദ്ധയായ രണ്ടു സ്ത്രീകളും അത് തന്നെ ഏറ്റു പറഞ്ഞു. മൂത്ത മകന്‍ ഇമ്രാന് കഴിക്കാന്‍ ഒരു ചെറിയ പൊതിയില്‍ നിന്നെന്തോ എടുത്തു  കൊടുത്ത് കൊണ്ട് റസിയ വീണ്ടും കരയാന്‍ തുടങ്ങി. 

രണ്ടു വൃദ്ധകളെയും, മൂത്ത മകനെയും,റസിയയെയും ദിവസങ്ങള്‍ മാത്രം  പ്രായമുള്ള മകനെയും നോക്കിക്കൊണ്ട്‌ ഹിദായത്തുള്ള  ബോട്ടില്‍ ഘടിപ്പിച്ച മോട്ടോര്‍ ചലിപ്പിച്ചു. ബംഗ്ലാദേശ് തീരത്ത്‌ എത്തിയ  സമയത്ത്, അവിടെ കാവല്‍ നിന്നിരുന്ന അതിര്‍ത്തി രക്ഷാ സേന, അവരെ  ജന്മ നാട്ടില്‍ കാലു കുത്താന്‍ പോലും സമ്മതിച്ചില്ല. 

ഹിദായത്തുള്ള ദയനീയമായി അവരോടു കൈ കൂപ്പിക്കൊണ്ട്‌ കരഞ്ഞു പറഞ്ഞെങ്കിലും നിയമത്തിന്‍റെ കാവല്‍ ഭടന്മാര്‍ അവരെ കടലിലേക്ക്‌ തന്നെ പറഞ്ഞയച്ചു. കടലിന്‍റെ അഗാധ നീലിമയിലേക്കെന്ന പോലെ ബോട്ടുമായി ദൂരേക്ക്‌ ഹിദായത്തുള്ളയും കുടുംബവും മറഞ്ഞു. 

ഇതൊരു കഥയല്ല. ബംഗ്ലാദേശ് തീരത്ത് എത്തിപ്പെടുന്ന ഓരോ രോഹിങ്ക്യ മുസ്ലീമും അനുഭവിക്കുന്ന വേദനയാണ്. യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഇവരെ  എന്ത് പേര് വിളിക്കും ? രോഹിങ്ക്യ മുസ്ലീമുകള്‍ എന്നോ, ബംഗ്ലാദേശികള്‍ എന്നോ, അതോ അഭയാര്‍ഥികള്‍ എന്നോ?  ഈ ഭൂമിയില്‍ അഭയാര്‍ഥികളായി മാത്രം ജീവിക്കാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ടവര്‍ എത്രയോ പേരുണ്ട് . പക്ഷെ,   ഇവിടെ അഭയാര്‍ഥികള്‍ എന്ന പേരിനു പോലും ഇവര്‍ അര്‍ഹാരാകുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം. 

ബുദ്ധനും പ്രവാചകനും പഠിപ്പിച്ച  ആത്മീയ വചനങ്ങള്‍ക്കും ദൈവ വചനങ്ങള്‍ക്കും  ചെവി കൊടുക്കാതെ രണ്ടു രാജ്യങ്ങളും ആര്‍ക്കൊക്കെയോ നേരെ ആക്രോശിക്കുന്നു. മ്യാന്മറിനും ബംഗ്ലാദേശിനും ഇടക്കുള്ള സമുദ്രാതിര്‍ത്തിയില്‍  അഭയാര്‍ഥികള്‍ എന്ന് കപട വിധിയെഴുതപ്പെട്ട  ഒരു ജനതയ്ക്ക് മുന്നില്‍ ബുദ്ധനും പ്രവാചകനും ഒന്നും മിണ്ടാതെ , നിസ്സഹായരായി നില്‍ക്കുകയാണ്. 

-pravin-