മരിച്ച ആളുടെ ബ്ലോഗ്‌

മരണത്തെ കുറിച്ചും അനന്തര ജീവിതത്തെ കുറിച്ചും സംസാരിക്കുന്ന സുഹൃത്തിന്‍റെ ബ്ലോഗ്‌ ഞാന്‍ ഈയിടെ യാദൃശ്ചികമായി വായിക്കാനിടയായി. മരണത്തില്‍ നിന്നും രക്ഷപെട്ടു വന്നവരുടെ അനുഭവങ്ങളിലൂടെ കഥ പറയുന്ന ഒരു ശൈലിയിലാണ് പുള്ളിയുടെ എഴുത്ത് എന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ വായന രസകരമായിരുന്നു.    

 സത്യത്തില്‍ ഏതോ നിയോഗം എന്ന നിലയിലാണ് ഞാന്‍ അങ്ങേരുടെ  ബ്ലോഗ്‌ കാണാന്‍ ഇടയാകുന്നത്. ഫേസ് ബുക്കില്‍ അവയവ ദാനത്തെ കുറിച്ച് ഞങ്ങള്‍ നടത്തിയിരുന്ന ചര്‍ച്ചയില്‍ ഞാന്‍ ഉന്നയിച്ച കുറച്ചു സംശയങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരാള്‍ മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാലും അയാള്‍ക്ക്‌ വേദന അറിയാന്‍ സാധിക്കും എന്ന ഒരു ഘട്ടം ഉണ്ടെങ്കില്‍ അയാളുടെ അവയവങ്ങള്‍ മുറിച്ചു മാറ്റുന്ന രംഗം എത്ര ഭീതിജനകം ആയിരിക്കും എന്നൊരിക്കല്‍ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു. അവയവ ദാനത്തെ കുറിച്ചുള്ള എന്‍റെ തെറ്റിദ്ധാരണകള്‍ മാറ്റിയെടുക്കാനുള്ള ഒരു തിരച്ചിലിനിടയില്‍ ആണ് ഈ പറഞ്ഞ     ബ്ലോഗ്‌ ഞാന്‍ കാണുന്നത്. 

സത്യത്തില്‍ മരണത്തെ  കുറിച്ചും   അനന്തര ജീവിതത്തെ കുറിച്ചും ഞാന്‍ ചിന്തിക്കാത്ത ദിവസങ്ങളില്ല. മതങ്ങളില്‍ പറയുന്ന പോലെ ഒന്നുമല്ല സത്യം എന്ന ഒരു തോന്നല്‍ എന്നില്‍ ശക്തമായി നിലനില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പല അനുഭവങ്ങളും എനിക്കുണ്ടായത് കൊണ്ടാണ് അങ്ങനെ എനിക്ക് തോന്നാന്‍ കാരണം. പണ്ട് കുട്ടി ആയിരിക്കുമ്പോള്‍ ആളുകള്‍ മരിച്ചു എന്നൊക്കെ അറിയുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ആലോചിക്കുമായിരുന്നു മരണം എന്ന സത്യത്തെ കുറിച്ച്. പേടിയായിരുന്നു അന്നൊക്കെ മരിക്കാന്‍. പിന്നെ എപ്പോളോ മരണത്തെ എന്‍റെ സുഹൃത്തായി കാണാന്‍ ഞാന്‍ പഠിച്ചു. അവനുമായി മനസ്സിനുള്ളിൽ വച്ച് തന്നെ ആശയസംവാദം നടത്തുന്നത് പതിവായിരുന്നു. 

മേലെ സൂചിപ്പിച്ച  ആ ബ്ലോഗില്‍ മരിച്ച ആളുകള്‍ പങ്കു വച്ച പല അനുഭവങ്ങള്‍ക്കും സമാനമായി തന്നെ പല സ്വപ്നങ്ങളും ഞാനും കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. സ്വപ്നങ്ങള്‍ എന്ന് വിളിക്കാന്‍ തോന്നുന്നില്ല. ഒരിക്കല്‍ ഒരു ചെറിയ ഉച്ചമയക്കത്തില്‍ എന്‍റെ ശരീരത്തില്‍ നിന്നും ഭാരമില്ലാത്ത എന്നെ ആരോ പകുതി വഴി പൊക്കിയെടുത്തു. ഞാന്‍ അപ്പോളും നല്ല മയക്കത്തില്‍ ആയിരുന്നു. പക്ഷെ എനിക്ക് അനുഭവിക്കാന്‍ സാധിച്ചു എന്നെ ആരോ എങ്ങോട്ടോ കൊണ്ട് പോകാന്‍ ഒരുങ്ങുന്നതായി. എന്‍റെ മനസ്സില്‍ ഈ ഭൂമി വിട്ടു പോകാനുള്ള വിഷമം കണ്ടിട്ടോ എന്തോ, അയാള്‍ പിടി വിട്ടു. ഞാന്‍ താഴേക്ക്‌ എന്‍റെ ശരീരത്തിലേക്ക് തന്നെ നിലംപതിച്ചു. അപ്പോള്‍ തന്നെ ഞാന്‍ ഞെട്ടി ഉണര്‍ന്നു. 

വേറൊരിക്കല്‍ ആള്‍ക്കൂട്ടത്തില്‍ നിന്നിരുന്ന എന്നെ ആരോ വെടി വച്ച് വീഴ്ത്തി. ആ വെടിയുണ്ട എന്‍റെ ഹൃദയത്തെയും തുളച്ചു കൊണ്ട് മറുപുറം പോയത് എനിക്ക് വലിയ വേദനകളില്ലാതെ തന്നെ അനുഭവപ്പെട്ടു. എന്‍റെ കൈ നിറയെ ചോര നിറഞ്ഞൊഴുകി. നെഞ്ഞിനുള്ളില്‍  നിന്നും ഒരു പല്ല് പറിഞ്ഞു വീഴുന്നതിനു മുന്‍പ് ആടിയിളകുന്ന പോലെ ജീവനായിരിക്കാം ആടിയതെന്നു തോന്നുന്നു. പിന്നെ വേരറ്റ ശേഷം അതെന്നില്‍ നിന്നും ഒരു ശൂന്യതയിലേക്ക് ഒഴുകി പോയ ഒരോര്‍മ മാത്രം. 

മറ്റൊരു സമയത്ത് ഞാന്‍ കൊടും മഴയില്‍ ആരോ പറഞ്ഞിട്ട് മോട്ടോര്‍ ചലിപ്പിക്കാന്‍ പാടത്തു പോയി. അവിടെ വച്ച് നാല് ഭാഗത്ത്‌ നിന്നും എന്‍റെ മേലേക്ക് വെള്ളം ചീറ്റി അടിക്കപെടുന്നു. ഷോക്ക്‌ അടിക്കുന്ന എന്‍റെ  ശരീരത്തെ വിട്ടു കുറച്ചു മാറി ഞാന്‍ ഇതെല്ലാം വീക്ഷിക്കുന്നു.  അങ്ങനെ പല തവണ ഞാന്‍ മരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോള്‍ മരണം ഒരു സുഖമുള്ള അനുഭവമായാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. 

നമ്മള്‍ കാണുന്ന ഈ ലോകത്തിനും അപ്പുറം ഇതിനേക്കാള്‍ നല്ല ഒരു പ്രകാശപൂരിതമായ ലോകം കാത്തിരിക്കുന്നു എനിക്ക് തോന്നുന്നു. അവിടെ നമുക്ക് വിശപ്പും വേദനയും മറ്റു വികാരങ്ങളും ഒന്നുമില്ല. അവിടെ നമ്മളെ കാത്തു ഒരുപാട് പേരുണ്ട്, നമുക്ക് മുന്നേ മരിച്ചു പോയ നമ്മുടെ മുത്തശ്ശന്മാര്‍ , അമ്മാവന്മാര്‍, അങ്ങനെ കുടുംബക്കാരും നാട്ടുകാരും അവിടെ പാറി നടക്കുന്നു. ജനിക്കാനിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെ കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന അച്ഛനമ്മമാരെ പോലെ നമ്മളെ കാത്തു അവരും എവിടെയോ ഉണ്ടെന്നു ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. 

ചിലപ്പോള്‍ എന്‍റെ തോന്നലുകള്‍ മാത്രമായി ഇത് മറ്റുള്ളവര്‍ കണ്ടേക്കാം, എന്തായാലും ആ   ബ്ലോഗ്‌ എനിക്ക് ഒരുപാട് ഇഷ്ടമായി. സത്യത്തിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്യാന്‍ കൊതിക്കുന്ന ഒരാളുടെ വെമ്പലുകള്‍ എനിക്കിതില്‍ കാണാന്‍  സാധിച്ചു . പിന്നീടു ഞാന്‍ ആ ബ്ലോഗ്‌ തിരഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും കണ്ടില്ല. ഇനി അതൊരു പക്ഷെ മരിച്ച ഏതെങ്കിലും ആളുടെ ബ്ലോഗായിരിക്കുമോ ? നാളെ ഇനി ഞാനും..എന്‍റെ ബ്ലോഗും...

-pravin-